Ατραπός: Απέναντι όχθη ....

Την ημέρα του Πάσχα ξεκίνησα πολύ πρωί (πριν τις ετοιμασίες ..του οβελία) για να περάσω στην άλλη όχθη του ποταμού….. Η πορεία μου αρχικά με έβγαλε στην Γέφυρα της Μενίνας περπατώντας στην έρημη Ε.Ο Ιωαννίνων Ηγουμενίτσας.

Διασχίζοντας την γέφυρα το υπέροχο φεγγάρι άρχισε να δίνει την σκυτάλη στο φως της χαραυγής και εγώ έστριψα με πορεία προς το Δονάτο (Βίλια). Ο δρόμος ξεκινάει δίπλα στο ποτάμι αλλά σε λίγο παρεμβάλλονται μερικά χωράφια με τριφύλλι.Tην ώρα εκείνη η πρωινή καταχνιά που χαϊδεύει τα χωράφια συνθέτει μια όμορφη εικόνα με βοηθούς τον Καλαμά και τα άγρια βραχώδη βουνά στο βάθος. Μια εικόνα όμως που δύσκολα μπορεί να αιχμαλωτιστεί από έναν φωτογραφικό φακό αφού τα χρώματα της χαραυγής αποτυπώνονται γκρίζα στην μηχανή μου Τα μάτια όμως απολάμβαναν αυτή την εικόνα, γιατί η αίσθηση αυτή συμπληρωνόταν από την υγρασία της αυγής, την οσμή του τριφυλλιού και των κάθε λογής ανθισμένων φυτών... και φυσικά τον ήχο τον πουλιών που συντρόφευαν την βοή το νερών του πόταμου . Απέναντι στην Αβαρίτσα το φόντο βγαίνει από το γκρίζο και ντύνετε δειλά - δειλά με τα χρώματα του πρωινού. Οι κουτσουπιές πρωταγωνίστριες της εποχής αρχίζουν να ξετινάζουν την νύχτα από πάνω τους και αποκαλύπτουν, ξεκινώντας από της αποχρώσεις του μοβ, την πανέμορφη κόκκινη ανθοφορία τους…… Να γιατί ένας άνδρας μπορεί να δακρύσει!!!......για το μεγαλείο της φύσης καθώς «ξυπνάει» και ξεδιπλώνεται μπροστά του.

….. Ο δρόμος αρχίζει να γίνεται ανηφορικός και διακόπτετε από μικρά ρέματα Το βλέμμα μου μετακινείτε ψηλά για να αντικρίσει τα πρώτα σπίτια του Δονάτου πνιγμένα μέσα στην βλάστηση και περιτριγυρισμένα από κλιμακωτά μποστάνια στις πλαγιές.

Επόμενη στάση η κορυφή του λόφου που βρίσκετε στην άκρη του χωριού, όπου υπάρχει η εκκλησία της Υπαπαντής και το νεκροταφείο. Τα ενδιαφέρον μου επικεντρώνεται όμως λίγο πιο μέσα… ο λόγος για τα χαλάσματα μερικών οικιών που για μένα έχουν μια ιδιαίτερη σημασία …..

Μικρός παίζοντας στην αυλή της Γιαγιάς Πανάγιως πάντα μου προκαλούσε δέος αυτός ο λόφος που για τα ματάκια μου φάνταζε ….βουνό. Στη βάση του «βουνού» ακριβώς εκεί που αναγκάζεται ο Καλαμάς να αλλάξει βίαια την ροή του βγάζοντας μια απόκοσμη βοή ξεκινά μία γραμμή από βράχους που διατρέχουν σαν ραχοκοκαλιά το «βουνό» μέχρι την κορυφή. Εκεί πάνω, εκείνα τα χρόνια, ξεχώριζα πάντα ένα σπίτι και η φαντασία μου έπλαθε ιστορίες…. με κεντρική ηρωίδα την «αλλόκοτη γριά», επικυρίαρχο του ισχυρού ορεινού όγκου που ελέγχει το ποτάμι αλλά και… εμένα για όποια τυχόν σκανδαλιά σκαρφιζόμουν ……

…..Τελικά μετά από τόσα χρόνια η επίσκεψη ήταν επιβεβλημένη για να «ξεδιαλύνω» μερικά πράγματα!!!! Απομυθοποίηση; όχι , μπορεί το τρομερό σπίτι της βάβως να είναι τελικά ένα δύο ερειπωμένα πέτρινα σπιτάκια που δείχνουν ταλαιπωρημένα από το χρόνο αλλά επιτέλους βρήκαν την «δικαίωση» για τα τόσα τρομερά που τους είχα προσάψει…..

Απομακρύνομαι… από τις αναμνήσεις μου και παίρνω τον κατηφορικό δρόμο κάτω από την εκκλησία για να κατευθυνθώ στον τελικό προορισμό μου, το εκκλησάκι του Αγ. Μάρκου (όπως τουλάχιστον έμαθα ότι είναι αφιερωμένο) Το σημείο αυτό το είχα επισημάνει εδώ και αρκετό καιρό στους συχνούς περιπάτους στην απέναντι όχθη.

Το Ξωκλήσι είναι σχετικά πρόσφατης κατασκευής (στη επιγραφή αναγράφεται το έτος 1999). Αυτό που προσδίνει ενδιαφέρον στο χώρο είναι η τοποθεσία που καταλαμβάνει. Ο χώρος μπροστά από το Ιερό έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που αποκαλώ «μπαλκόνι». Δηλαδή η θέση στην οποία στέκεσαι και μπροστά σου ξετυλίγεται μία πανδαισία εικόνων που συνθέτουν ένα εκπληκτικό πανόραμα. Ο ήλιος ακόμα δεν έχει ξεμυτίσει από τα Όρη της Παραμυθιάς και παίρνω μία καρέκλα από το προαύλιο ( η ετοιμασίες είναι εμφανής για την γιορτή του Αγίου Μάρκου με στοιχισμένα τραπέζια και καρέκλες). Κάθομαι στην άκρη του πλατώματος και ξαφνικά νιώθω σαν τον επίτιμο προσκεκλημένο μιας παράστασης. Φαίνετε αυτό ήταν το δώρο της Φύσης στα τεσσαρακοστά γενέθλια μου που συνέπεσαν με την ημέρα του Πάσχα. Στο πανόραμα που μου προσφέρετε, στην βάση του έχω τον Καλαμά, από τα αριστερά μου έχω την Οσδίνα και την βυζαντινή υφή των εκκλησιών γαντζωμένων στα βράχια. Στο κέντρο μου αποκαλύπτονται η Πετροβίτσα, η Πλακωτή. Λίγο πιο πέρα η Μονή των Παγανίων και η Τσουρίλα . Όλα αυτά πάντα υπό την σκέπη των επιβλητικών βουνών που αυτά τα χρόνια έχω διασχίσει και μου έχουν προσφέρει αμέτρητες συγκινήσεις… και ακόμα μία ...τώρα….. καθώς οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου καβαλούν τις κορυφές πάνω από την Πετροβίτσα και ξεχύνονται σε όλη την κοιλάδα και ήδη έχουν αρχίζει να ζεσταίνουν το πρόσωπό μου μεταδίδοντας αγαλλίαση στην ψυχή… Από αυτή την στιγμή αρχίζω να αιχμαλωτίζω δεκάδες εικόνες στην φωτογραφική μου μηχανή έχοντας συμπαραστάτη τον ήλιο με τις πρωινές ακτίνες να πλουτίζουν τις εικόνες με τις αγαπημένες μου αποχρώσεις. Για αυτό τον τελευταίο λόγο πιστεύω ότι η συγκεκριμένη τοποθεσία θα πρέπει να είναι ιδανική και για απογευματινή φωτογράφιση καθώς ο ήλιος θα αρχίζει να αποχωρεί πίσω από το Παλαιοχώρι, έτοιμος να βουτήξει μέσα στο βαθυγάλανο Ιόνιο, θα χαρίζει με τις τελευταίες του ακτίνες τις πινελιές που χρωματίζουν τα βουνά απέναντι με ένα καταπληκτικό πυρακτωμένο πορτοκαλί….

Κρυφτο.. με το Ήλιο

Καιρός για την επιστροφή καθώς από εκείνο το σημείο φαίνεται καθαρά και κάτι άλλο… το σπίτι της γιαγιάς Πανάγιως με το καπνό να προδίδει τις πρώτες ετοιμασίες για το ψήσιμο του οβελία……αλλά το κυριότερο φανερώνει ότι η οικογένεια μου έχει εγκαταλείψει τις αγκάλες του Μορφέα και θα έχει αρχίσει να με αναζητεί….