Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

4 μίλια





  Για απόσταση ο λόγος, αυτή που χωρίζει την παραλία του Νέου Πύργου από το Αργυρόνησο και είναι πιά ο έκτος χρόνος που έβαλα πλώρη για τον φάρο του. Η διαδρομή έχει αποκτήσει την έννοια του κλασικού στις καλοκαιρινές μου εξορμήσεις, με τη κλιμάκωση των όμορφων στιγμών και των συγκινήσεων να ανανεώνουν με τα χρόνια αυτό το κλασσικό. Από την πρώτη χρονιά του άγνωστου , της ανακάλυψης, πέρασα στην ωρίμανση, όπου μέσα από την επίσκεψή στο ίδιο σημείο κάθε φορά κατάφερνα να παίρνω ένα απόσταγμα ξεχωριστών μοναδικών στιγμών. Βέβαια  ο ίδιος ο τόπος σου προσφέρει τις δικές του εκπλήξεις, δεν ξεχνώ την ιδιαίτερη συνάντηση που είχα  πέρυσι με μια Μονάχους Μονάχους.
   Φυσικά σε όλες αυτές τις διαδρομές πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο ήλιος  - η Ανατολή, που αρχικά δειλά δειλά την αντάμωνα να ξεπηδά πίσω από τους Ωρεούς,  χρονιά με την χρονιά όμως η συνάντηση γινόταν όλο πιο ανοιχτά, μέχρι που την γεύτηκα πια στη μέση του διαύλου καθώς σκίρταγε πάνω από την κορμοστασιά της Σκιάθου. Κάπου εδώ στην μέση των τεσσάρων μιλίων  κάνει την εμφάνισή στο σκηνικό,  και το ολόγιομο Φεγγάρι.  
 Δύο φορές   η Ηώ (Αυγή) και η Σελήνη, οι δύο θεές μ’ έχουν αποπλανήσει στο κέντρο του διαύλου των Ωρεών Μια μοναδική εμπειρία όπου το φώς τους ζωγραφίζει τα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού με μύριες αποχρώσεις και οι δυο τους σαν σειρήνες πια έρχονται να γλύψουν τις μπάντες του σκαριού μου  προσπαθόντας να σαγηνέψουν τον Ερέτη, να παρατήσει την ρότα του και να στρέψει προς τα δικά τους κάλλη! Αυτή την μαγεία θέλησα φέτος να την μεταφέρω, να την ανεβάσω πάνω στον φάρο του Αργυρόνησου.
  23 του Ιούνη  εξασφάλισα Πανσέληνο, απέπλευσα βράδυ ακόμα και για κάθε γιάρδα από  αυτά τα 4 μίλια   ήμουν υπηρέτης και εραστής της  Σελήνης που όσο κατηφόριζε προς την δύση γινόταν ακόμα  μεγαλύτερη αποκτώντας μια λάγνα απόχρωση του πορτοκαλί που φλέρταρε με το πορφυρό. Έτσι έφτασα στο νησί, έστησα το ρεμέντζο μου  στον μικρό προβλήτα  και πήρα το μονοπάτι για να βρεθώ στο φάρο, αλλά και να συναντήσω και το υπόλοιπο πορτοκαλί,  αυτό της Αυγής.
  06:00 Φάρος Αργυρόνησου και τα καΐκια που περνούσαν θα αντίκρισαν εκεί πάνω ένα άτομο να στριφογυρίσει εκστασιασμένο προσπαθώντας να γευτεί και την τελευταία ρανίδα ομορφιάς από δύση και ανατολή. Μέχρι που στάθηκα, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω το Φεγγάρι, το είδα να βυθίζεται  στη γη της Φθιώτιδας μα …..και της Φωκίδας, αφού λίγο πριν χαθεί, στον δίσκο του χαράχθηκε μια σκιά, αυτή της Πυραμίδας (2510 μ.), κορυφής της  Γκιώνας!! Σημάδι, κάτι σαν πρόσκληση χαραγμένη, για έναν ναυτικό που κάποια στιγμή θα ανηφορίσει για κει πάνω.

 Η δύση μου πρόσφερε την ομορφιά της και το βλέμμα πια στην Ανατολή όπου σχεδόν αμέσως ξεπετάχθηκε ο Ηλιάτορας πίσω από την Σκιάθο, με όλες του της ακτίνες, μάλιστα μερικές από αυτές της άφησε να χαϊδέψουν την γαλήνια θάλασσα σχηματίζοντας μια γραμμή που ήρθε να συναντήσει την ανατολική άκρη του Αργυρόνησου.
 Ακουμπισμένος στον φάρο η ψυχή μου γέμισε από ομορφιά. Ένιωσα την παράδοση της σκυτάλης της από την απαλότητα της νύχτας στη ηλιόλουστη μέρα. Πέρασε το χθες έγινε σήμερα χωρίς να αφήσει κενό, ψεγάδι απώλειας….  ομορφιά έφερε ομορφιά.
 Αποχαιρετώ τον φάρο, τον ευχαριστώ που μου πρόσφερε την ομορφιά που τον περιβάλει, τον ευγνωμονώ που μοιράστηκε μαζί μου τις τελευταίες ώρες της βάρδιας – καθοδήγησης του.
  4 μίλια και αυτή τη φορά πρόσθεσα  και άλλα 4 στις παραλίες του Αγίου Δημητρίου και αποβιβάστηκα στο οικισμό του. Λιτό και απέριττο  μέρος, ομορφιά βγαλμένη από αθώο παρελθόν, αναμεμιγμένη με ήχους από τρανζίστορ να βγαίνουν από το εσωτερικό μιας γραφικής ταβέρνας. Με μια τέτοια μελωδία έβαλα  πλώρη μετά για την παραλία που φιλοξενεί το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής που πιστεύω έχει και τα όνομα της άλλωστε είναι διαπιστωμένο ότι όπου υπάρχει ομορφιά βρίσκεις και ένα ξωκλήσι της.
 Σε αυτή τη δυτική ρότα κυριαρχεί και είναι η ελιά που άλλοτε έρχεται να γονατίσει μέχρι τις χρυσαφένιες αμμουδιές και άλλοτε θα ανακατευτεί με τα βράχια στην άκρη του γαλάζιου. Εκεί ανάμεσα συναντώ διάσπαρτα σπίτια με τις χαρακτηριστικές κατασκευές  ανέλκυσης των σκαφών πάνω στα βράχια, σύγχρονοι νεώσοικοι φτιαγμένοι από τους απογόνους του Πρωτεσίλαου.

 Τέτοια αχνάρια ιστορίας άφησα να με παρασύρουν μέχρι τον οικισμό του Φανού ή καλύτερα μέχρι την παραλία της Αρχαίας Ανδρώνας και κάτω από τα τείχη της ετοιμάστηκα να προσθέσω και τα άλλα 4 μίλια, τα τελευταία για αυτή την όμορφη μέρα του Ιουνίου……. τα 4 μίλια του Νόστου προς τις Ακτές τις Βόρειας Εύβοιας .




Αργυρόνησο




το Φεγγάρι είδα να βυθίζεται  στη γη της Φθιώτιδας

η Σελήνη με μια λάγνα απόχρωση του πορτοκαλί που φλέρταρε με το πορφυρό







.......ξεπετάχθηκε ο Ηλιάτορας πίσω από την Σκιάθο, με όλες του της ακτίνες, μάλιστα μερικές από αυτές της άφησε να χαϊδέψουν την γαλήνια θάλασσα σχηματίζοντας μια γραμμή που ήρθε να συναντήσει την ανατολική άκρη του Αργυρόνησου.





















Όψεις πρωινού με την τελευταία ... ένα χρόνο πριν.





Φάρος Αργυρόνησου in greece




οι φρουροί του Αργυρόνησου



Άγιος Δημήτριος

......αποβιβάστηκα στο οικισμό Λιτό και απέριττο  μέρος, ομορφιά βγαλμένη από αθώο παρελθόν






 


Άγιος Δημήτριος in greece


Αγία Παρασκευή

όπου υπάρχει ομορφιά βρίσκεις και ένα ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής





Φανός

Η ακτή της Αρχαίας Ανδρώνας







Η διαδρομή http://el.wikiloc.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου