Σπασμένο καράβι

…ένα τέτοιο ξύλινο σκαρί βρίσκεται στην άκρη του λιμανιού στον Νέο Πύργο. Σκαρί γυρτό έξω απ’ τα "νερά" του χρόνια τώρα. Απόμαχο, εγκαταλελειμμένο, βλέπει το χρόνο να περνά, με τη πλώρη του να κοιτά την στεριά λες και από στεναχώρια, λύπη,  έχει “γυρίσει την πλάτη”  στης θάλασσας την αγκαλιά. Το γερασμένο του κορμί αντικρίζει ο διαβάτης στην παραλία του χωριού κι είναι θαρρείς πως θέλει να σου μιλήσει να σου πει τον πόνο του, μα περισσότερο να σου διηγηθεί, στιγμές, ιστορίες, από τότε που η πλώρη του χάραζε απαλά τις θάλασσας το γαλάζιο. Τότε  που παραμέριζε τα αφρισμένα κύματα υπακούοντας πιστά τον καραβοκύρη του, ένα δέσιμο ανθρώπου και σκαριού, ένα “σφίξιμο” σαν αυτό που περνούσε μέσα απ’ τη ροζιασμένη παλάμη του ανθρώπου, στο δοιάκι (πηδάλιο) του  και  μαζί δάμαζαν της Θάλασσας τα καμώματα.

 Σπασμένο, απόμαχο σκαρί και κάθε φορά που περνώ πάντα για λίγο στέκομαι. Ανταλλάσσουμε ματιές, χρόνια τώρα. Προσπαθώ να ακούσω αυτά που ‘χει να μου πει….. όταν η Γραιγοτραμουντάνα στέλνει  άγρια κύματα να παφλάζουν στην πρύμνη του και σαν αφρισμένα χέρια να προσπαθούν να το τραβήξουν να πλεύσει ξανά όρτσα, στον άνεμο. Ακούω το κλάμα, τον καημό του κάτω από τον βροχερό μολυβένιο ουρανό, μα και πως αναθαρρεί καθώς τα χρώματα της ξελογιάστρας Άνοιξης το τυλίγουν και το παρηγορούν. Και μαζί κάτω απ’ τα άστρα χαράζουμε ρότες νοερές για θάλασσες άγνωστες μακρινές μέχρι να μας ανταμώσει το Φως καβάλα στον πρωινό Λεβάντε. 

       "...μαζί κάτω απ’ τα άστρα χαράζουμε ρότες νοερές για θάλασσες άγνωστες μακρινές..."

 "Ακούω το κλάμα, τον καημό του κάτω από τον βροχερό μολυβένιο ουρανό.."

 "... πως αναθαρρεί καθώς τα χρώματα της ξελογιάστρας Άνοιξης το τυλίγουν και το παρηγορούν..."

 "...μαζί...μέχρι να μας ανταμώσει το Φως καβάλα στον πρωινό Λεβάντε."