Ατραπός: Απριλίου 2015

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Σέλλιανη

Ανάμεσα σε βουνά, γαντζωμένοι σε πλαγιές, σε λόγγους, βρίσκονται όρθιοι ακόμα πέτρινοι τοίχοι. Σφιχταγκαλιασμένες, λαξευμένες πέτρες, άλλοτε γωνιακές και άλλοτε σμιλεμένες κυρτές, να σχηματίζουν ακόμα παράθυρα, καμάρες. Ανοίγματα που από μέσα τους προσπαθεί να περάσει η ματιά…. το παρελθόν να συναντήσει, να νιώσει το χτύπο, τον ρυθμό όλων των ψυχών που αυτοί οι τοίχοι αγκάλιασαν. Χάρηκαν με τις χαρές τους, έκλαψαν με τις λύπες τους. Μέσα τους αντήχησε το κλάμα μιας νέας ζωής, η χαρά, το γλέντι μια παντρειάς μα και το μοιρολόι ενός μισεμού.

Έρημοι τοίχοι, έρημα σπίτια, έρημα χωριά, γαντζωμένα στις πλαγιές των βουνών. Εκεί ανάμεσα τους περιφέρομαι, ψάχνω στις σκιές των τοίχων, στέκομαι στα παλιά σοκάκια, προσπαθώ να ακούσω μήπως τ’ αγέρι που ακόμα σφυρίζει ανάμεσα τους, μου ψιθυρίσει λόγια, ήχους, ιστορίες, από τούτον εδώ τον τόπο.

Το αποζητώ αλλά το χει και η μοίρα μου να περιφέρομαι ανάμεσα σε έρημα χωριά. Ίσως αυτή η έλξη πηγάζει από το γεγονός ότι οι προγονοί μου προέρχονται από ένα τέτοιο χωριό. Και ήταν αυτό, η Λαμπανίτσα, το πρώτο που περιηγήθηκα αναζητώντας ρίζες, αναμνήσεις και ιστορίες. Από τότε τα έρημα χωριά τα βρίσκω μπρός μου, τα κουβαλώ μαζί μου.

Μπρός μου λοιπόν στην πλαγιά κάτω από το Σέλωμα που σχηματίζουν ο Ζουμπάνης και το Μπουζουράκι βρήκα το Χωριό , την Σέλλιανη. Στο λίγο χρόνο που είχα μπήκα περπάτησα, έζησα για λίγο ανάμεσα στους έρημους τοίχους που ακόμα στέκουν, απομεινάρια πια από ζωές που πέρασαν και φύγαν. Ανάμεσα στους τοίχους αγνάντεψα πιο πάνω και το σέλωμα που συνδέει και το χωριό μου με την Σέλλιανη. Δυο χωριά με κοινή ιστορία, με δεσμούς αίματος μα και.... έριδες, μα πάνω απ΄ όλα με αλληλεγγύη στις δύσκολές στιγμές. Και τελικά με την ίδια μοίρα, να μείνουν έρημα από τους ανθρώπους τους.

‘Όμως η Σέλλιανη εδώ εμπρός μου έχει κάτι ξεχωριστό για μένα, έχει ιστορία που δεν προσπάθησα να βρω στα χαλάσματα, την διάβασα μέσα από το Βιβλίο του Σταύρου Γ. Παπαμώκου. Την Σέλλιανη έμαθα και με το βιβλίο στο χέρι μελετώ, την ζωή, τα έθιμα, την Ιστορία, τους τόπους της. Σελίδα τη σελίδα έμαθα για χαρές και πόνους στις γειτονιές της, μα κυρίως για επιβίωση και αγώνες ενάντια σε Τούρκους, Αγάδες, Ιταλούς και Γερμανούς. Μέσα από τις σελίδες ακολούθησα τους Σελλιανήτες με την βοήθεια της Λαπροφορεμένης Γυναίκας, της Αγίας Μαύρας, να κατατροπώνουν του Τούρκους. Πολέμησα μαζί τους λίγο πιο πέρα από δω, στη Σκάλα δίπλα στον Καπετάν Δεληγιαννάκη. Και όταν οι γερμανοί κάψαν για τελευταία φορά την Σέλλιανη ακολούθησα τους χωριανούς προς την Κρυσταλλοπηγή που κατοίκησαν πια, αφήνοντας έρημο το χωριό της Σέλλιανης.

Έρημο χωριό, έρημα σπίτια, έρημοι τοίχοι της Σέλλιανης που όμως έχουν ζωή, μνήμες, ιστορία ανεξίτηλη γραμμένη στις σελίδας ενός βιβλίου. Βιβλίου που κάθε έρημο χωριό πρέπει να χει.

Η Σέλλιανη ονομάζεται πλέον Αγία Μαύρα, όνομα από το ξωκλήσι αφιερωμένο στην Αγία και Μεγαλομάρτυρα.