Εικόνα

Όλοι βρισκόμαστε μπροστά σε στιγμές άγχους, ψυχολογικής πίεσης.  Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, προσπαθεί να δαμάσει και να κατανικήσει αυτά τα "τέρατα" πριν καταφέρουν να τον κατασπαράξουν. Λοιπόν το "δόρυ" για μένα είναι οι Εικόνες, όχι αποτυπωμένες σε καμβά ή πλασμένες με Ο και 1. Οι εικόνες μου είναι μέσα στο μυαλό και την ψυχή, μέσα εκει περιπλανιούνται, γεννημένες από ερεθίσματα φωτός. Αυτή είναι η "αρματωσιά" μου και όταν βρίσκομαι στριμωγμένος, κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθιά ανάσα και…….αφήνω εικόνες για λίγα ψήγματα χρόνου να με ταξιδεύουν, να με παίρνουν μαζί τους, να τις “ζω”, να μου δίνουν αυτή την δύναμη, να σταθώ και να αντιμετωπίσω  τα δικά μου θεριά!!. Και όταν όλα περάσουν, αυτές οι εικόνες καταλαγιάζουν μέσα μου,  μα δεν χάνονται, παραμένουν σαν προσμονή, σαν νόστος. Αυτό που μου στάθηκε και πολέμησε μαζί μου δεν είναι  φαντασία  είναι εικόνες από τόπους και στιγμές που έχω ζήσει αλλά κυρίως που δεν έχω ζήσει ακόμα!!!

Λοιπόν θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Μια στιγμή έντασης – αδιέξοδο και κλείνω τα μάτια…. η εικόνα; …Καταρράκτες Δρυμώνα….έχω βρεθεί πολλές φορές   όλες τις εποχές του χρόνου αυτά είναι αρκετά ερεθίσματα φωτός που διάλεξα. Μόνο που αυτή τη φορά στο “κάδρο” μου αφαιρώ λίγο φώς, βάζω τα θέλγητρα της νύχτας, αγκαλιασμένα με το φέγγος της σελήνης και των αστεριών και “στέκομαι” μπροστά από τον καταρράκτη….  να  η εικόνα ιάμα ψυχής. Για μια στιγμή πέρασε και με “στήριξε” μα δεν εξαφανίζεται, μένει μέσα και πολλές φορές την επαναφέρω, με ηρεμία πια την επεξεργάζομαι με απώτερο σκοπό;…να τη ΖΗΣΩ!!! ……

Κλείνω τα μάτια και μετά….  μια βραδιά λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στα τέλη του Δεκέμβρη, διασχίζω το οροπέδιο μετά την Κοκκινομηλιά. Η βραδινή ομίχλη έχει σκεπάσει  το τόπο λες και έχουν μαζευτεί  Ναϊάδες, Ορεστιάδες  και Δρυάδες, κάθε λογιών Νύμφες εκεί κάτω από το Ξηρό Όρος. Έχουν στήσει με τα άσπρα πέπλα τους χορό, εκεί που ξεκινά το ταξίδι του ο Ποταμός Σηπιάς και τον ακλουθούν  μέχρι να ανταμώσει τα πρώτα έλατα. Στον πρώτο καταρράκτη παραμερίζουν και αφήνουν τον ξάστερο ουρανό λουσμένο απ’ του φεγγαριού το φέγγος να φωτίσει.....    τη Εικόνα μου τη Στιγμή.

 Μια Νύχτα με πανσέληνο κάτω από τον Καταρράκτη του Σηπιά (Δρυμώνα), μια εικόνα ακριβώς όπως την είχα πλάσει μέσα μου, μια εικόνα “φύλακας” μου που τώρα έγινε πραγματικότητα. Τώρα είναι μπρος στα μάτια μου, έχει ήχο, μελωδία το γάργαρο νερό καθώς ξεπηδά από τον βράχο και χύνεται μέσα στην μικρή λιμνούλα μπρός στα πόδια μου  Έχει την δροσιά από το βραδινό αεράκι, ανακατεμένο με στάλες νερού που δροσίζουν το πρόσωπο, σαν χίλια φιλιά από τις Νύμφες των Νερών που τριγυρνούν τέτοιες ώρες. Και αν απ την εικόνα  αναβλύζουν χίλιες λέξεις, τώρα εδώ, μαζί με τους ήχους, τις μυρωδιές και  τα δροσερά χάδια της αφής, γεννιούνται μύριες ακόμα.

 Εικόνα ήταν αρματωσιά του νου που έγινε πραγματικότητα και τώρα αφήνοντας τους Καταρράκτες του Δρυμώνα πίσω του ο αλαφροΐσκιωτος περιπατητής (βλέπε Νύμφες και Νεράιδες) κλείνει τα μάτια για λίγο….. ήρθε η ώρα να πλάσει και να κάνει πραγματικότητα την επόμενη Εικόνα και Στιγμή!  

 Εικόνα ήταν αρματωσιά του νου που έγινε πραγματικότητα 

στους Καταράκτες του Δρυμώνα