Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
Που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
Σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.

Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Αίγλη



  Αίγλη αυτή τη λέξη ψέλλισα όταν πρωτοαντίκρισα αυτό που  είχα βάλει στο κάδρο μου. Έμεινα πολύ ώρα εκστασιασμένους, κοιτώντας τα χρώματα της Στιγμής , του δειλινού.  Αίγλη, το επαναλάμβανα συνεχώς, δεν άφηνα τα μάτια μου από πάνω της.  Μια λέξη σαν αυτές που πολλές φορές εμφανίζονται και περιφέρονται στο μυαλό, τις γεννάει οι Εικόνα …η Στιγμή…ο Τόπος.   Αιγλή και θα ψάξω μέσα απ αυτή τη λέξη,  αυτό που με  συνεπαίρνει   στην εικόνα που αντικρίζω.
  Ετυμολογικά από το…. ακτινοβολία, λάμψη, χλιδή, λαμπρή φήμη, μεγαλοπρέπεια, εγώ θα αρχίσω, σαν ακόλουθος του Φωτός, με την… λάμψη. Το είχε, το έχει και θα το έχει αυτός ο τόπος.  Εδώ στάθηκαν  θεοί, ο Δίας, η Αθηνά, ο Ήφαιστος,  ο ημίθεος Ηρακλής, Ρωμαίοι Στρατηγοί μα και  Άνθρωποι του Πνεύματος κι λογιών Ηγέτες.
Όλοι εδώ ερχόταν για να αναζωογονήσουν την δική τους φήμη και μεγαλοπρέπεια, να πάρουν λίγο από τη αίγλη, την αστείρευτη λάμψη που ξεχειλίζει μέσα από τα σπλάγχνα του τόπου αυτού. Μα θα σταθώ ειδικά και στον απλό άνθρωπο που αιώνες κατοικεί εδώ, γιατί, μπορεί ο Ήφαιστος να κτύπησε το σφυρί του στα έγκατα της Ευβοϊκής Γής για να βγει αυτό το νερό, ίαμα σώματος και ψυχής, αλλά κοινοί θνητοί διατηρούν  την λάμψη αυτή. Άνθρωποι σαν τον θεραπευτή, τον φροντιστή, τον απλό κάτοικο που στέκεται εδώ έτοιμος να υποδεχτεί κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμου. Τον άνθρωπο δημιουργό και κτίστη που προσέφερε κτίσματα απείρου κάλους, να κοσμούν αυτή την Λουτρόπολη. Ακόμα πιο πολύ, τον απλό επισκέπτη που για χιλιάδες χρόνια έρχεται εδώ αναζητώντας ίαση και ανακούφιση και  έχει προσθέσει το μεγαλύτερο μέρος της αίγλης που ακτινοβολούν τα Λουτρά της Αιδηψού. Ο επισκέπτης που μαζί του έφερε την δική του μοναδική μεγαλοπρέπεια, την μοιράστηκε και εξακολουθεί να την μοιράζεται στα σαλόνια των ξενοδοχείων, στα υδροθεραπευτήρια, στις παραλίες  μα και περπατώντας το βράδυ στο παραλλιακό δρόμο μπροστά από το Ξενοδοχείο Αίγλη. Μια κοσμοσυρροή, “λουτρό” ιδεών, πολιτισμού και  σκέψης
  Iάση και αίγλη  ανέκαθεν εδώ ανυψώνονται  σαν ατμός ζεστού ύδατος, και αναμειγνύονται με την πανσπερμία κουλτούρας, ανθρώπων της επιστήμης, της τέχνης, των γραμμάτων, εμπλουτισμένη  με την απέριττη σοφία του παλαίμαχου ανώνυμου, λουόμενου βιοπαλαιστή.
  Ένας επισκέπτης λοιπόν κι εγώ, κάτι παραπάνω από δυο δεκαετίες, που ειδικά αυτή τη χρονιά που πέρασε άρχισα να παίρνω μερικές “στάλες” από την λάμψη αυτού του τόπου. Μια  μεγαλοπρέπεια που μπορεί κατά καιρούς να ξεθωριάζει μα είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Είναι σαν το θερμό  νερό που βγαίνει χιλιάδες χρόνια χωρίς να στερεύει. Αυτή τη σκέψη έρχεται να επιβεβαιώσει και η ματιά….. πριν χρόνια αντίκρισα κτίρια σχεδόν ερείπια, παραμελημένα και τώρα  βλέπω να αναβλύζει ξανά μέσα τους αυτή η αίγλη. Θυμάμαι το  Θερμαί Σύλλα παραμελημένο και τώρα… ένα στολίδι, το Κύμα ξαναγενιέται πιά...... μέσα σε ένα χρόνο είδα το Παλαιό  Ταχυδρομείο να μεταμορφώνεται σε Πύργο Παραμυθιών και παρά τις δυσκολίες κάποια στιγμή θα αποκτήσουν ξανά μεγαλοπρέπεια το πάλαιο Υδροθεραπευτήριο, το Στάδιον…. το  Ηράκλειον , το παλαιο ξενοδοχείο που εδώ δίπλα μου έδωσε αυτή την υπέροχή στιγμή με τις τελευταίες αποχρώσεις του Ήλιου να αγκαλιάζουν την Μεγαλοπρέπεια των ιαματικών πηγών.... Των Πηγών της Αίγλης, της Νύμφης κόρης του Ασκληπιού…της Αιδηψού.



Αίγλη από ψηλά.... 

......αγναντεύει τον Παρνασσό



Λάμψη...από το μπαλκόνι του "Στάδιον"








Μεγαλοπρέπεια.....





Ο Πύργος των Παραμυθιών




"Θερμαί Σύλλα"






 Άιγλη ...ακτινοβολεί μαζί με τ' άστρα


                               ...το "χτύπημα" του Ήφαιστου κάτω από το "Ηράκλειον"



 .....Οι Πηγές της Αίγλης, της Νύμφης κόρης του Ασκληπιού…της Αιδηψού.

...λίγες "στάλες" ακόμα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου